Arkamızdan hep iyi şeyler söyleyecekse dostlar..

iyi insandı... Dürüsttü

ve

iyi cerrahtı diyeceklerse

İyileşmiş binlerce çocuğun

Mutlu gözbebekleri bakacaksa

Bizim de ardımızdan

ve

"nereye gidiyorsun Nebil Amca?" diye

sessizce ağlayacaksa Wilms'li çocuklar.



ve

duyduklarında haberi...

Ankara'dan.. Erzurum'dan..ve Diyarbakır'dan

"güle güle Nebil Hocam! çok şey öğrendik senden"

diye el sallayacaksa

yüzlerce genç doktor..



ve

bildikleri halde kaçınılmaz sonun çok yaklaştığını...

yine de yürekleri yanacaksa

tüm çocuk cerrahlarının...



ve

anılar canlanacaksa herbirinin gözünde...

kare kare anılar..

kongrelerden.. toplantılardan... yemeklerden..

Çeşme'den.. Mersin'den.. Nemrut'tan..

gülümseten... hüzünlendiren..anılar



ve yaşlar süzülecekse gözlerinden,

ve kimi haykırarak...

kimi sessizce taa derinlerinden yüreğinin

"Seni seviyoruz Nebil Abi!"

diyeceklerse...



yani

bize de böyle gelecekse eğer

nereden ve nasıl gelirse gelsin ölüm..

sefa geldi... hoş geldi..

***********************************



Nebil abinin ölümü bunları getirdi aklıma..

Hep özel olduğumu hissettim onun için.. sevdiği herkese bunu hissettiriyordu galiba..



Babama onu sevdiğimi söyleyememiştim ölmeden önce..

Hiç olmazsa Nebil abiye söyleyebildim...

Kimbilir.. Amerika'da bir yoğunbakım yatağında..

konuştuklarımızı hatırlayıp mutlu olmuştur belki...

kısa süreli de olsa..



Hoşçakal Nebil abi...

Görüşmek üzere...